Innerlijke Criticus
Wat zei je?
Je kent het wel hé. Dat apenjong dat op je schouders zit en over alles wat je doet of denkt, een ongezouten mening heeft. Die altijd en overal onverbloemd z’n gedacht ventileert. Soms tot vervelens toe.
De kunst is om die innerlijke criticus te omarmen en er leren naar te luisteren. Ja, ik schrijf het hier zo wel vlotjes neer ; de realiteit is dat we hiermee allemaal worstelen.
Tijdens een opleiding mindfulness & compassie (aanrader voor iedereen, die nood heeft aan meer zelfzorg) kregen we de tip mee om je innerlijke criticus een (koos)naampje te geven. Uit liefde voor de zorgzame en goede bedoelingen, die mijn “aapje” heeft.
Ja, ja dat voortdurende stemmetje in ons hoofd heeft écht wel een nuttige functie: namelijk ons behoeden van mogelijk gevaar. Het is de stem van het oerbrein.
Daarom ook is de innerlijke criticus grote fan van negatieve vooringenomenheid.
Ieder van ons heeft de natuurlijke reflex om de dingen eerst vanuit een negatief perspectief te bekijken. Weet je, eigenlijk is het gewoon ons onderhuids instinct dat ons eraan herinnert, als een popup in het hoofd, dat er mogelijks een klein gevaartje achter de hoek loert.
En hoe pak je dat dan aan, hoor ik jullie nu denken. Wel, door 3 zaken te cultiveren in je leven: genieten, dankbaar zijn én zelfzorgzaam zijn. Dat laatste woord herkent de spellingscorrector niet eens. Kun je nagaan !
“Wat zei je ? Dat je hier wat wetenschappelijk onderbouwde toelichting aan je lezers wilt geven – als je er al veel zult hebben – terwijl je er zelf nog maar half bedreven in bent. “
………
Sorry voor de onderbreking – kort intermezzo met m’n innerlijke criticus
Hoe pak ik dit aan ?
Eén: genieten van dit creatieve schrijfmoment – én ja, mogelijks lezen maar drie mensen dit – dus eigenlijk zegt m’n aapje dat het wel een goed idee zou zijn om een concreet plan uit te werken om dit groeiende boek ooit verkocht te krijgen. (check deboekenbouwer.be)
Twee: ik ben zó ontzettend dankbaar voor deze burn-out omdat het me al zo veel geleerd heeft over mezelf. En over hoe ons brein werkt.
Toen ik na enkele maanden stilletjes weer de kracht en concentratie vond om wat te lezen, heb ik in de jaren die volgden het ene na het andere boek verslonden over het wonderbaarlijke brein. De innerlijke criticus heeft me er dus net op gewezen van achteraan mijn boek een goede referentie leeslijst op te bouwen voor de nieuwsgierigen onder jullie. Check
Drie: ik blijf alert voor wat m’n lichaam vertelt en zorg voor mezelf. En hoe m’n aapje daar op reageert. Waar vroeger m’n innerlijke streber alle twijfels weglachte en me aanmaande om nog een extra tand bij te steken (tot ik tandloos én leeggezogen dagen aan één stuk sliep), accepteer ik nu dat de angst voor verandering en de onzekerheid over wat komt er gewoon mag zijn. Zonder dat het me volledig blokkeert in m’n functioneren. Leren surfen op die golven. Best pittig.
Zelfzorgzaamheid is ook én vooral je aapje toelaten om bij elk plan, droom, job,….. die je in je hoofd hebt, de oprechte vraag te durven stellen – word ik hier blij van ? Welke positieve energie zal me dit geven ? En ja, ook – wil ik dit echt voor mezelf ? (en neen, niet omdat een ander het van je verwacht)
Tijd brengt ervaring. Dus die bedrevenheid, dat komt wel – my dearest monkey.
En oh ja, voor moest ik het nog niet gezegd hebben – meditatie & yoga zijn hier je beste begeleiders. Door (bijna) dagelijks te mediteren, zijn m’n aapje en ik goede maatjes aan het worden. Maar zoals dat gaat in de beste relaties, de kokosnoten vliegen ook wel eens door het oerwoud
