Blij voor mezelf.
Eigen lof mag.
Op relatief korte tijd is er heel wat veranderd in mijn leven. Na deze fikse burn-out, kwam een ontslag, een zware terugval, weer uit het dal komen en groeien als mens. De eerste stappen zetten als zelfstandige in bijberoep, yogalessen geven en straks wellicht in een nieuwe job in een volledig andere sector starten.
Elke gebeurtenis is er één van vallen & opstaan. Want dat hoort bij het leven.
Uit evenwicht komen, opnieuw balans zoeken. Een lange weg van stilstaan, loslaten, observeren en accepteren.
Opnieuw sta ik aan het roer van mijn leven en vind ik elke dag meer en meer veerkracht om uitdagingen aan te gaan en uit mijn comfort zone te stappen.
En dat geeft een verdomd goed gevoel.
Een gevoel van voldoening, fierheid én van trouw zijn aan mezelf.
Mijn leven heeft meer als anderhalf jaar stilgestaan. Letterlijk en figuurlijk was ik op. Leeg, uitgeput, ontredderd, platte batterij, hyperventilerend, huilebalk eerste klas én een hoofd dat elke dag leek te ontploffen door een onophoudelijke stroom van vragen, twijfels én angst om eenvoudig weg te aanvaarden wat was. De muur waar ik tegen was aangelopen had een etterende buil van opgekropte stress en emoties doen open spatten. En het was geen fraai zicht. De meest eenvoudige handelingen als tanden poetsen, douchen, … waren een ware beproeving.
En nu - na een lange, intense én leerrijke weg, is daar het moment gekomen dat mijn leven weer vooruitgaat. Aan mijn tempo en niet aan het tempo van andermans verwachtingen. Een groot verschil met voorheen.
Iedereen zou minstens 1x per jaar de tijd durven te nemen om STIL TE STAAN. Om uit het ritme van de dag te stappen en zich even af te zonderen. Om te beseffen hoe vaak we dingen doen op automatische piloot zonder écht te beleven.
Stil staan om tijd te nemen voor alles en iedereen, die er echt toe doen. Stil staan voor jezelf en om goed na te denken over waar je dagelijks mee bezig bent en of je dat wel goede energie brengt. Kritisch durven kijken naar je omgeving en de mensen, die je omringen en invloed hebben op wie je bent.
Durf op zoek gaan naar wat jou positieve golven van enthousiasme en liefde geeft. Durf accepteren dat sommige dingen je negatieve energie geven en dus dienen te veranderen. En dat die verandering je beste vriendin kan worden als je maar genoeg die innerlijke conversatie aangaat.
Life begins at the end of your comfort zone. Een quote die zó cliché is, dat je ze nooit mag negeren.
En als je dit vandaag leest en je volop in een joekel van een burn-out zit. Als je je volledig opgebrand voelt, eindeloos leeg, ontmoedigd, futloos, met heel veel tranen, twijfels en onzekerheid. Laat dan los ! Laat je lichaam toe om te crashen, neem tijd. Véél tijd.
Rust, rust, rust, huil, huil, huil, slaap, slaap, slaap, praat, praat, praat. Wandel elke dag - ook al sputtert je lijf tegen. Elke100m wordt een kleine overwinning.
Ontdek wat er met je lichaam aan de hand is, ontdek hoe helend het is om letterlijk niets te doen. Leer om te vallen en sta weer op, elke keer opnieuw. En eenmaal je er klaar voor voelt, zoek dan hulp (want die schaamte ben je toch al voorbij), ga ten rade bij iedereen die je dierbaar is. Verbondenheid wordt dan je grote kracht.
Geniet van ieder sprankeltje hoop dat op je pad passeert.
Er is licht aan het einde van die tunnel. Dat einde komt niet opeens. Het komt met kleine geluksmomentjes je leven weer binnen gesijpeld en laat sporen van moed en groei achter, die je zullen helpen én vooruit duwen richting een nieuw begin. Blijf geloven dat alles goed komt want dat is echt zo. Hou vol ! Aanvaard dat je ook zal terug vallen en dat de aanwezigheid van die steeds weerkerende, verdomde vermoeidheid als een soort gedwongen huwelijk zal aanvoelen. Geloof me, op een dag zal je inzien dat deze dagelijkse strijd jou leert om te luisteren naar de stem van je lichaam. En dan wordt het ware liefde. Die innerlijke sensor wordt je houvast.
Geniet van elke opflakkering van energie en zorg goed voor jezelf. Niemand anders zal het voor je doen.
19 januari 2018
